حسین وثوقی‌ایرانی – عضو هیات نمایندگان اتاق ایران

داستان بخش خصوصی در کشور داستان غریبی است، در عین توانایی که دارد. شاید این غربت به جغرافیای ایران بر می‌گردد که تقسیم منابع در آن به تساوی انجام نشده است. اساسا جغرافیای کم برخوردار ما در تمرکز قدرت است و معمولا تمرکز قدرت به دنبال خود ثروت می‌آورد و بنابراین بزرگ‌ترین قدرتمند کشور، ثروتمند بزرگ نیز به شمار می‌آید. این تمرکز در تاریخ معاصر ایران شدت و چگالی بیشتری پیدا کرده است؛ اکنون تهران با جذب 55 درصد ثروت کل کشور و 25 درصد تولید ناخالص این امکان را به دولتمردان پایتخت‌نشین داده است که بر اقتصاد و کل کشور تسلطی غیرقابل تصور داشته باشد و همین تسلط و تمرکز قدرت همه ثروت سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی کشور را تحت‌تاثیر قرارداده است. این تمرکز ثروت و پول باعث شده دولت 80 درصد اقتصاد کشور را در ید خود داشته باشد و اقتصاد دولتی که نشانه‌های سوسیالیستی دارد در رفتار و گفتار همکاران ظاهر است. حکایت اتاق کوچک ما نیز همان است. بخش خصوصی کشور در 130 سال اخیر تنها یک مأمن و پناهگاه داشته که همان اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی است، اما اشتهای سیری‌ناپذیر دولت آن را نیز دور از دسترس ندیده است.